Praga, Czechy / Praha, Czech Republic
25–26.06.2025
Janusz Bałdyga
Performer, autor obiektów. Urodzony w 1954 roku w Lublinie, studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1979 roku obronił dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Członek i współzałożyciel grupy artystycznej Pracownia Dziekanka (1976–1981), od 1979 roku członek Akademii Ruchu. Obecnie wykłada na Wydziale Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu, gdzie prowadzi Pracownię Sztuki Performance. Brał udział w licznych wystawach, sympozjach i manifestacjach artystycznych w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Holandii, Szkocji, Austrii, Rosji, Tajwanie, Szwajcarii, Izraelu, Norwegii, Hiszpanii, Japonii, Indonezji, Ukrainie, Chinach i USA. Wypracował swój oryginalny styl, konsekwentnie redukując język i środki artykulacji. Elementem konstrukcyjnym działań performerskich artysty i narzędziem opisywania przezeń przestrzeni staje się jego ciało. Ich podtekst społeczny, polityczny czy filozoficzny odwołuje się do konkretnej tradycji, a zarazem nie zaciera uniwersalnego wymiaru indywidualnych komunikatów.
Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz
Artysta performer, autor obrazów i obiektów. Urodzony w 1963 roku w Lipianach, w latach 1982–2014 mieszkał w Sopocie, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym i kulturalnym Trójmiasta – począwszy od okresu studiów na Uniwersytecie Gdańskim, przez zaangażowanie w działalności Teatru Ekspresji, SFINKS-a, Teatru Patrz Mi Na Usta, po solowe działania performatywne. Obecnie żyje i tworzy w Berlinie.
Od lat Dziemaszkiewicz tworzy również obrazy i obiekty. Pracuje, wykorzystując autorską technikę „tape art”, w której podstawowym narzędziem i jednocześnie materiałem jest taśma klejąca, co jest naturalną konsekwencją i ewolucją jej użycia w performansach artysty. Taśma i ciało twórcy były zawsze ważnymi elementami jego prac.
Transgeniczna i transseksualna praca Dziemaszkiewicza ma na celu łączenie przeciwieństw, stawianie pytań o granice pomiędzy człowieczeństwem a zwierzęcością. Jego twórczość sięga po przeczucia, instynkty, emocje, a nadrzędną zasadą jest szczerość. Bezkompromisowość wobec ograniczeń społecznych tworzy niepowtarzalny język wypowiedzi artystycznej. Artysta jest taki, jaki sam chce siebie i swoje dzieło wykreować – w imię wolności każdej jednostki ludzkiej. Sztuka Dziemaszkiewicza była prezentowana m.in. w USA, Chinach, Francji, Niemczech, Turcji, Czechach, Kanadzie. Twórca w pełni identyfikuje się ze swoim dziełem.
Aleksandra Kubiak
Aleksandra Kubiak (ur. 1978 w Lubaniu) artystka wizualna, autorka performansów, filmów, form przestrzennych, wykładowczyni. Bada społeczną skuteczność sztuki i jej psychologiczny obraz.
Autorka autobiograficznego cyklu dzieł, nad którym pracuje od 2014 roku. Łączy pracę żałoby i traumy z eksperymentem na polu działań filmowych, na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, jest autorką scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. Symultanicznie do cyklu biograficznego od 2011 roku tworzy empatyczne, relacyjne akcje z zaproszonymi osobami. Wystawia performansy na podstawie własnych tekstów.
W 2023 roku ukazała się książka „Zrobię serce / I’ll Make a Heart”, wyd. BWA Zielona Góra, pod redakcją Anny Łazar, która jest wyczerpującym omówieniem indywidualnej twórczości artystki z psychoanalitycznym omówieniem jej dzieł.
W latach 2001–2013 roku wraz z Karoliną Wiktor współtworzyła legendarną Grupę Sędzia Główny, której dzieła można znaleźć w m.in. w kolekcjach Muzeum Narodowego w Warszawie, Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki Współczesnej. W 2010 wznowiła działalność indywidualną, realizując film Dolce Vita (2011).
W 2016 na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu obroniła stopień doktory sztuki pod kierunkiem prof. Izabelli Gustowskiej, we współpracy z prof. Markiem Wasilewskim. Od 2017 pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. Mieszka w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA.
Aurora Lubos
Gdańska niezależna artystka, związana od ponad 25 lat z trójmiejską i brytyjską sceną artystyczną.
Od 2000 roku performerka angielskiego teatru Vincent Dance Theatre.
Autorka kilku autorskich realizacji- spektakli solowych, instalacji, performansów, krótkich animacji, audycji wizualno-słownych, instalacji performatywnych oraz video.
Najważniejsze prace to: Akty, spektakl powstały w oparciu o prawdziwe historie osób, które doświadczyły przemocy w rodzinie, Z Wody– performance zrealizowany na plaży w Sopocie w dniu Solidarności z Uchodźcami, Witajcie/ Welcome– spektakl o kryzysie migracyjnym z 2015 roku, inspirowany pobytem na granicy słoweńsko-austriackiej i historiami osób docierających do Europy przez Morze Śródziemne oraz Lament– spektakl poświęcony Strefie Gazy, płaczący nad utratą wszystkiego na oczach całego świata.
Od 2019 roku współzałożycielka i członkini Stowarzyszenia Arbuz, które działa na rzecz uchodźców i osób z utrudnionym dostępem do edukacji i sztuki.
Od 2021 wolontariuszka początkowo Stowarzyszenia Homo Faber, potem Grupy Granica, czynnie uczestniczy w pomocy humanitarnej na granicy polsko białoruskiej. W wyniku tych spotkań powstały, Pocztówki znad granicy, Granica i Schronienie, prace poświęcone kryzysowi humanitarnemu na tejże granicy.
Tomasz Opania
Urodzony w 1970 roku w Gliwicach, dyplom z rzeźby zrealizował w 1994 roku w PWSSP we Wrocławiu. W 1993 roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki, a rok później stypendium rządu Konfederacji Szwajcarskiej dla młodych artystów. W latach 1994–1996 studiował w École Supérieure d’Arts Visuels (ÉSAV) w Genewie. Od 1996 roku pracuje na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta, gdzie prowadzi Pracownię Sztuki w Przestrzeni Publicznej. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, performansem, działaniami w przestrzeni publicznej, projektowaniem i wdrażaniem nowych formatów prezentacji sztuki („Chwilówka”, „Wrocław – wejście od podwórza”). Buduje obiekty, wynalazki, „narzędzia sztuki”, maszyny lub przyrządy służące do aktywnego odbioru sztuki, wykorzystując różne techniki bądź współpracując z fachowcami. Są to rzeźby partycypacyjne, angażujące widza i/lub zmuszające go do przyjęcia prognozowanej postawy. Tworzy również atrybuty, które wykorzystuje w wystąpieniach publicznych. Swoje prace traktuje jako komentarz do aktualnej sytuacji społeczno-politycznej i otaczającej go rzeczywistości. Zrealizował kilkanaście wystaw indywidualnych i brał udział w wielu ekspozycjach zbiorowych w Polsce i za granicą.
Joanna Pawlik
Mieszka i pracuje w Krakowie.
Zajmuje się performansem, malarstwem, rysunkiem, fotografią oraz wideo.
Absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa.
W 2018 r. uzyskała tytuł doktory w dziedzinie sztuk plastycznych na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
Twórczość Joanny Pawlik oscyluje pomiędzy zagadnieniami społecznych mechanizmów wykluczenia a osobistymi przestrzeniami odczuwania. W swoich pracach o dużym potencjale krytycznym min. video Balans czy cyklu perfomasów Schody, bada granice własnego ciała, rozpracowuję pojęcie normy społecznej i często w przewrotny sposób, atakuje niepełnosprawność.
W swojej praktyce artystycznej Joanna Pawlik ukazuje ciągle istniejące tabu: ciała i seksualności osób z niepełnosprawnościami lub wymykających się różnego rodzaju normom.
Joanna Pawlik współpracuje z najważniejszymi instytucjami zajmującymi się sztuką współczesną w Polsce, min.: Galerią Narodowa Zachęta w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, Muzeum Sztuki Współczesnej we Wrocławiu, Galerią Bunkier Sztuki w Krakowie, Centrum Sztuki Współczesnej Kronika w Bytomiu, Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu , Centrum Kultury Zamek w Poznaniu.
Anna Steller
Performerka, tancerka i choreografka. Matka trójki. Urodzona w 1979 roku w Gdańsku; na scenie zaczęła występować w 1993 roku w tamtejszym Teatrze Dada von Bzdülow. Od wielu lat tworzy performanse oraz spektakle. Jako performerka koncentruje się głównie na przejrzystości i szczerości przekazu oraz radykalnych rozwiązaniach artystycznych. Interesuje ją praca z artystami o innych zainteresowaniach, negocjacja na polu sztuki, z której rodzi się nowa, świeża jakość. Interdyscyplinarność tańca i performansu to obszar, który twórczyni ta bada od lat, próbując zrozumieć i przekazać publiczności ważne dla niej treści i koncepcje.
Jest członkinią Plenum Osób Opiekujących Się, z którym zdobyła główną nagrodę na 7. Gdańskim Biennale Sztuki w 2023 roku. Swoje prace prezentowała m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia” w Gdańsku, Gdańskiej Galerii Miejskiej, galerii Halo Kultura w Gdyni, Centrum Sztuki Współczesnej „Kronika” w Bytomiu, Państwowej Galerii Sztuk w Sopocie, galerii Arts Station Foundation w Poznaniu, Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu, na Maat Festivalu w Lublinie, Malta Festivalu w Poznaniu, festiwalu „Telling the Baltic” w Karlskronie, Miami Performance International Festivalu, FestivalL1 Contemporary Dance Festivalu w Budapeszcie, festiwalach „Body-Mind” w Warszawie, „Four Days” i Festival of Naked Form (oba w Pradze) oraz w Berlinie.
Uzyskała liczne stypendia i nagrody, m.in.: „Dance Web” na festiwalu tańca Impulstanz w Wiedniu (2003), stypendium Visegrad Fund (2014), Nagrodę Specjalną Marszałka Województwa Pomorskiego za wybitne zasługi w dziedzinie twórczości artystycznej oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska dla Młodych Twórców za spektakl „Good Girl Killer”. W 2014 roku była ponadto stypendystką Alternatywnej Akademii Tanecznej przy Art Station Foundation w Poznaniu. Dwukrotnie otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Hubert Wińczyk
Urodzony w 1985 r. w Toruniu, od 2005r. mieszka i pracuje twórczo w Poznaniu. Artysta dźwiękowy, performer, kompozytor muzyki i udźwiękowienia dla teatru, filmu i słuchowisk. Absolwent Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, studiował także filozofię i kulturoznawstwo (UMK, UAM). W pracy z dźwiękiem wykorzystuje nagrania terenowe, głos, zabawki, alternatywne źródła dźwięku, odpady, elektronikę, zjawiska rezonansu, skrajnie niskie i skrajnie wysokie częstotliwości, narracyjne manipulacje skojarzeniami. Gdy występuje na żywo czy tworzy instalacje dźwiękowe istotną rolę pełnią dla niego przestrzeń, znalezione przedmioty, oddech, ruch, nietrwałość i zmienność bytu. Eksploruje symbolikę przemiany, opozycje góra/dół, wzrastanie/opadanie oraz makrokosmos w mikrokosmosie.
Tematy społeczne, ekologiczne czy futurystyczne często pojawiają się na polu współpracy twórczej, zwłaszcza z partnerką życiową Moniką Wińczyk z którą działa w duecie MHW od 2011r. Natomiast w pracy solo częściej jest to metafizyczny namysł nad rzeczywistością i zjawiskami w skali makro. W performance jak i w życiu codziennym ma tendencję do dynamicznego przemieszczania się i eksplorowania przestrzeni.
Współpracując z wieloma instytucjami kultury od 2009 roku prowadzi warsztaty dla dzieci i dorosłych otwartych na eksplorację, na temat aktywnego słuchania otoczenia, nagrań terenowych i ekologii dźwiękowej. Gra/ł w zespołach kakofoNIKT, Monster Hurricane Wihajster, Das Zastawa Trio, Revue Svazu Českých Architektů, Nova Reperta, Palanci, eXtra Nerves, WW Duo. Jest autorem muzyki i udźwiękowienia kilkudziesięciu spektakli teatralnych, jak i słuchowisk, filmów animowanych. Występował jako performer i muzyk na festiwalach w Polsce i zagranicą.
Monika „Mona” Wińczyk
Artystka i aktywistka pochodząca z Poznania, urodzona w 1977 roku. Działa zarówno indywidualnie, w duetach (Monster Hurricane Wihajster, Mellin & Wińczyk) oraz w innych konstelacjach osobowych. Obszarem jej działań są empatia wobec wszelkich istot/zjawisk i ich emancypacja, szeroko pojmowana natura, której towarzyszy ból, brak samoakceptacji, konflikt pokoleniowy, niestabilność, tęsknota za adoracją i przemoc.
Była współkuratorką Festiwalu Performance i Eksperymentu Dźwiękowego „Dragon odBity – 8 bitów” (2011) oraz festiwalu „DIE FENSTER – Wychylenia sztuki: performance, dźwięk, ruch” (2014); zainicjowała też następujące wydarzenia: „Performance art jam session”, „MHW poleca” oraz „Monoformance” w Poznaniu. Uczestniczyła w następujących festiwalach i konkursach: „Widma Malingradu”, „CBL”, „Obserwatorium Miejskie” (Toruń), „Friv” (Poznań), „V-Day – Dni Wykluczonych Ciał” (Poznań), „NSK”, „Sopot Non-Fiction”, „Queer Fest”, „OFF:premiery” (Poznań), „SzekspirOFF” (Gdańsk), „Anima Mundi #2” oraz w projektach wsparcia dla uchodźców: „Zaadoptuj kamizelkę”, „Galeria bez domu”, „Po_sąsiedzku”. Występowała w spektaklach Ofelia_remix, Nomadka, Re_wolta, Ostatnia wieczerza, Wina Pramatki, Stoję na brzegu rzeki, Stormy protest song, a także w operze Napój miłosny. Wyreżyserowała także spektakle mono czy stereo? i Try walking in my shoes; obecnie pracuje nad kolejną sztuką teatralną – TEKKK-Ło spada na Ziemię, a scenariusz, którego jest autorką, został nagrodzony w konkursie „OFF:premiery” przez Teatr Ósmego Dnia.
Współorganizowała „czarny protest” i Manify w Poznaniu oraz wystawy Polka w budowie”. Jest członkinią BVP projektu kolektywu Caldodecultivo oraz obozu dla klimatu. W latach 2022–2023 brała udział w projekcie „Współdziałanie w kulturze”, organizowanym przez Centrum Kultury „Zamek” w Poznaniu. Współpracowała z kompozytorem Rafałem Zapałą przy realizacji Operki o mizofonii oraz z zespołem KakofoNIKT i Jackiem Hałasem przy koncercie Wszystkie końce świata.
Marta Ziółek
Aktywistka przyjemności, artystka, miłośniczka ciała i głodna życia bestia. Pracuję jako kołczyni ucieleśnienia w nurcie somatycznej seksuologii. Wierzę w alchemię ciała i potęgę wrażliwości. Pomagam rozpalać wewnętrzny ogień.
Sztuka, ruch i emancypacja.
W swojej pracy artystycznej eksploruję różnorodne formy ekspresji i ucieleśnień. W swojej aktualnej praktyce artystycznej zgłębiam użycie erotyki jako siły, eksplorując jej duchowy i polityczny wymiar. Wychodzę z założenia, że w erotyce nie chodzi tylko o to, co robimy, ale jak wnikliwie potrafimy czuć, działając.
W ostatnim czasie zainicjowała projekt „Warszawskie syrenki”, gdzie poprzez postać syrenki przywołuję miejskie rozbójniczki, emancypantki, uwodzicielki, których głos i cielesność przebija się przez to, co zakazane.
Pracuję również w sesjach indywidualnych i facylituję procesy grupowe. Moje doświadczenie obejmuje pracę z ciałem, przyjemnością i transformacją energetyczną. Ukończyłam Studium Terapii Ciała w zakresie zdrowia seksualnego i technik antystresowych, obejmujące pracę z oddechem, terapię traumy przez ciało, praktyki taoistyczne, gimnastykę seksualną, uzdrawianie intymności oraz pracę z mięśniami dna miednicy. Posiadam certyfikaty z terapii tańcem i ruchem (DMT), ćwiczeń uwalniających napięcia (TRE), Sacred Womb Movement, a także w zakresie tradycyjnej tantry i jogi kundalini.
Aby pogłębić swoją wiedzę w dziedzinie somatycznej edukacji seksualnej, zdecydowałam się na udział w Certyfikacji z Sexological Bodywork. Dla mnie to nie tylko rozwój zawodowy, ale przede wszystkim dalszy proces edukacji, który poszerza moją zdolność do wspierania innych w ich podróży do suwerenności erotycznej, autoekspresji i ucieleśnionego uzdrowienia.
