Berlin, Niemcy / Berlin, Germany
24–25.10.2025
Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz
Artysta performer, autor obrazów i obiektów. Urodzony w 1963 roku w Lipianach, w latach 1982–2014 mieszkał w Sopocie, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym i kulturalnym Trójmiasta – począwszy od okresu studiów na Uniwersytecie Gdańskim, przez zaangażowanie w działalności Teatru Ekspresji, SFINKS-a, Teatru Patrz Mi Na Usta, po solowe działania performatywne. Obecnie żyje i tworzy w Berlinie.
Od lat Dziemaszkiewicz tworzy również obrazy i obiekty. Pracuje, wykorzystując autorską technikę „tape art”, w której podstawowym narzędziem i jednocześnie materiałem jest taśma klejąca, co jest naturalną konsekwencją i ewolucją jej użycia w performansach artysty. Taśma i ciało twórcy były zawsze ważnymi elementami jego prac.
Transgeniczna i transseksualna praca Dziemaszkiewicza ma na celu łączenie przeciwieństw, stawianie pytań o granice pomiędzy człowieczeństwem a zwierzęcością. Jego twórczość sięga po przeczucia, instynkty, emocje, a nadrzędną zasadą jest szczerość. Bezkompromisowość wobec ograniczeń społecznych tworzy niepowtarzalny język wypowiedzi artystycznej. Artysta jest taki, jaki sam chce siebie i swoje dzieło wykreować – w imię wolności każdej jednostki ludzkiej. Sztuka Dziemaszkiewicza była prezentowana m.in. w USA, Chinach, Francji, Niemczech, Turcji, Czechach, Kanadzie. Twórca w pełni identyfikuje się ze swoim dziełem.
Anna Kalwajtys
Artystka wizualna i performerka. Uczestniczka wielu festiwali sztuki performance w Polsce, Japonii, Hong Kongu, Chinach, Kanadzie, USA, Francji, Holandii, Niemczech i Grenlandii.
W latach 1999–2005 studiowała rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, uzyskując dyplom w Pracowni Intermedialnej prof. Grzegorza Klamana. W okresie 2004–2007 kontynuowała edukację na kierunku Intermedia na ASP w Poznaniu, gdzie otrzymała dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Rzeźby i Działań Przestrzennych prof. Jana Berdyszaka oraz w Pracowni Działań Performatywnych i Multimedialnych prof. Izabelli Gustowskiej.W 2006 roku odbyła studia na Wydziale Animacji i Nowych Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Zagrzebiu. W 2015 roku uzyskała stopień doktora sztuk pięknych, broniąc pracy pt. BBL. Bios – Laboratorium Ciała.
Ukończyła także studia podyplomowe z zakresu psychologii na Uniwersytecie Warszawskim (2020) oraz arteterapii z elementami terapii pedagogicznej na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie (2023).
Jej performance odnoszą się do kwestii cielesności i biologiczności, procesu budowania kulturowej tożsamości, wykluczenia słabszych jednostek ze społeczeństwa, granicznych sytuacji egzystencjalnych.
Aleksandra Kubiak
Aleksandra Kubiak (ur. 1978 w Lubaniu) artystka wizualna, autorka performansów, filmów, form przestrzennych, wykładowczyni. Bada społeczną skuteczność sztuki i jej psychologiczny obraz.
Autorka autobiograficznego cyklu dzieł, nad którym pracuje od 2014 roku. Łączy pracę żałoby i traumy z eksperymentem na polu działań filmowych, na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, jest autorką scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. Symultanicznie do cyklu biograficznego od 2011 roku tworzy empatyczne, relacyjne akcje z zaproszonymi osobami. Wystawia performansy na podstawie własnych tekstów.
W 2023 roku ukazała się książka „Zrobię serce / I’ll Make a Heart”, wyd. BWA Zielona Góra, pod redakcją Anny Łazar, która jest wyczerpującym omówieniem indywidualnej twórczości artystki z psychoanalitycznym omówieniem jej dzieł.
W latach 2001–2013 roku wraz z Karoliną Wiktor współtworzyła legendarną Grupę Sędzia Główny, której dzieła można znaleźć w m.in. w kolekcjach Muzeum Narodowego w Warszawie, Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki Współczesnej. W 2010 wznowiła działalność indywidualną, realizując film Dolce Vita (2011).
W 2016 na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu obroniła stopień doktora sztuki pod kierunkiem prof. Izabelli Gustowskiej, we współpracy z prof. Markiem Wasilewskim. Od 2017 pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. Mieszka w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA.
Magdalena Mellin
Artystka wizualna, performerka, malarka, autorka tekstów, poetka. Interesuje ją performatywny charakter obrazu w doświadczeniu relacji przestrzeni i obecności. Stara się uchwycić procesualny i fizyczny aspekt obrazu w przestrzeni doświadczenia, wspomnienia i wyobrażenia. Urodzona w Gdańsku w 1984 roku, poznanianka od prawie 8 lat. W 2015 roku tytuł Doktora Sztuk na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku; swoją edukację uniwersytecką wzbogaciła o stypendium na Sabancı University w Stambule. Uczestniczyła również w dwuletnim programie Dutch Art Institite „Visual Art and Research” w Holandii. W latach 2013–2017 była rezydentką Kolonii Artystów, gdzie w ramach otwartych pracowni zaczęła trwającą do dziś artystyczną współpracę z Moniką Wińczyk. Swój performerski projekt „Dialogi nie/przeprowadzone, listy nie/wysłane” prezentowała m.in. na Month of Performance Art w Berlinie (2015) oraz na Festiwalu Nowego Teatru w Rzeszowie (2015).
Jest autorką publikacji What Happens Behind This Wall, Stays Behind This Wall (2012) oraz Skaryfik(s)a))cja (2018). Jej teksty poetyckie publikowane były również na łamach internetowego Splesz, czy Warszawskiego Wakatu. 2020 jej tekst został wydany w zbiorze manifestów pt ” Death of patriarchy”, red. Katarzyna Lewandowska. Razem z K.Hajkowiczem w 2018 stworzyła prezentowany w ramach OFF/premiery/prezentacje w Teatrze Ósmego Dnia spektakl „Bez_tytułu”, który miał swoją kontynuację na Malcie (2020) pt”Bez_tytułu/Re_kolekcja”.
Od 2021 jest autorką i kuratorką cyklicznych spotkań około performatywnych w klubie FARBY. Cykl ma na celu przybliżenie sztuki performance lokalnej społeczności. Współorganizowała 2 dniowy przegląd sztuki performance w formie konkursu- Trybuna Performance w Procesie. Wszystkie wydarzenia organizowane są oddolnie, bez wsparcie samorządowego. Prezeska Stowarzyszenia Mały Dom Kultury FARBY.
Joanna Pawlik
Mieszka i pracuje w Krakowie.
Zajmuje się performansem, malarstwem, rysunkiem, fotografią oraz wideo.
Absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa.
W 2018 r. uzyskała tytuł doktora w dziedzinie sztuk plastycznych na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
Twórczość Joanny Pawlik oscyluje pomiędzy zagadnieniami społecznych mechanizmów wykluczenia a osobistymi przestrzeniami odczuwania. W swoich pracach o dużym potencjale krytycznym min. video Balans czy cyklu perfomasów Schody, bada granice własnego ciała, rozpracowuję pojęcie normy społecznej i często w przewrotny sposób, atakuje niepełnosprawność.
W swojej praktyce artystycznej Joanna Pawlik ukazuje ciągle istniejące tabu: ciała i seksualności osób z niepełnosprawnościami lub wymykających się różnego rodzaju normom.
Joanna Pawlik współpracuje z najważniejszymi instytucjami zajmującymi się sztuką współczesną w Polsce, min.: Galerią Narodowa Zachęta w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, Muzeum Sztuki Współczesnej we Wrocławiu, Galerią Bunkier Sztuki w Krakowie, Centrum Sztuki Współczesnej Kronika w Bytomiu, Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu , Centrum Kultury Zamek w Poznaniu.
Anna Steller
Performerka, tancerka i choreografka. Matka trójki. Urodzona w 1979 roku w Gdańsku; na scenie zaczęła występować w 1993 roku w tamtejszym Teatrze Dada von Bzdülow. Od wielu lat tworzy performanse oraz spektakle. Jako performerka koncentruje się głównie na przejrzystości i szczerości przekazu oraz radykalnych rozwiązaniach artystycznych. Interesuje ją praca z artystami o innych zainteresowaniach, negocjacja na polu sztuki, z której rodzi się nowa, świeża jakość. Interdyscyplinarność tańca i performansu to obszar, który twórczyni ta bada od lat, próbując zrozumieć i przekazać publiczności ważne dla niej treści i koncepcje.
Jest członkinią Plenum Osób Opiekujących Się, z którym zdobyła główną nagrodę na 7. Gdańskim Biennale Sztuki w 2023 roku. Swoje prace prezentowała m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia” w Gdańsku, Gdańskiej Galerii Miejskiej, galerii Halo Kultura w Gdyni, Centrum Sztuki Współczesnej „Kronika” w Bytomiu, Państwowej Galerii Sztuk w Sopocie, galerii Arts Station Foundation w Poznaniu, Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu, na Maat Festivalu w Lublinie, Malta Festivalu w Poznaniu, festiwalu „Telling the Baltic” w Karlskronie, Miami Performance International Festivalu, FestivalL1 Contemporary Dance Festivalu w Budapeszcie, festiwalach „Body-Mind” w Warszawie, „Four Days” i Festival of Naked Form (oba w Pradze) oraz w Berlinie.
Uzyskała liczne stypendia i nagrody, m.in.: „Dance Web” na festiwalu tańca Impulstanz w Wiedniu (2003), stypendium Visegrad Fund (2014), Nagrodę Specjalną Marszałka Województwa Pomorskiego za wybitne zasługi w dziedzinie twórczości artystycznej oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska dla Młodych Twórców za spektakl „Good Girl Killer”. W 2014 roku była ponadto stypendystką Alternatywnej Akademii Tanecznej przy Art Station Foundation w Poznaniu. Dwukrotnie otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Tomasz Szrama
(ur. 1970 w Polsce) ukończył w 1998 roku Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Obecnie mieszka w Helsinkach, w Finlandii. Szrama zajmuje się sztuką akcji od 1993 roku i aktywnie przyczynił się do rozwoju fińskiej sztuki performance. Charakterystycznymi cechami jego twórczości są wykorzystanie widzów, aktywny udział publiczności oraz improwizacja. Taka strategia wpisuje jego działania w tradycję pojmowania sztuki performance jako sztuki procesu, w której kluczowy jest sam moment tworzenia.
Przez ostatnie 20 lat Szrama regularnie występował na licznych wydarzeniach i festiwalach w Europie, Azji, Oceanii, Afryce, Ameryce Północnej i Południowej, m.in. w takich miejscach jak Muzeum Reina Sofia w Madrycie, Göteborgs Konsthall, Scandinavia House w Nowym Jorku, Bangkok Art Centre, Southwest Jiaotong University w Chengdu, Helsińska Kunsthalle, Ulster University w Belfaście, Adam Art Gallery przy Victoria University w Nowej Zelandii i wiele innych.
Ponadto, w ciągu ostatnich 17 lat był aktywnym organizatorem wydarzeń związanych ze sztuką performance. Kuratorował i współkuratorował ponad 50 wydarzeń sztuki na żywo. W latach 2008–2016 pracował jako producent, projektant, menedżer techniczny oraz odpowiadał za organizację wydarzeń artystycznych w ramach HIAP – Helsinki International Artist Programme. W ostatnich latach Szrama prowadzi warsztaty oraz kursy performance w szkołach i na uniwersytetach artystycznych.
Monika „Mona” Wińczyk
Artystka i aktywistka pochodząca z Poznania, urodzona w 1977 roku. Działa zarówno indywidualnie, w duetach (Monster Hurricane Wihajster, Mellin & Wińczyk) oraz w innych konstelacjach osobowych. Obszarem jej działań są empatia wobec wszelkich istot/zjawisk i ich emancypacja, szeroko pojmowana natura, której towarzyszy ból, brak samoakceptacji, konflikt pokoleniowy, niestabilność, tęsknota za adoracją i przemoc.
Była współkuratorką Festiwalu Performance i Eksperymentu Dźwiękowego „Dragon odBity – 8 bitów” (2011) oraz festiwalu „DIE FENSTER – Wychylenia sztuki: performance, dźwięk, ruch” (2014); zainicjowała też następujące wydarzenia: „Performance art jam session”, „MHW poleca” oraz „Monoformance” w Poznaniu. Uczestniczyła w następujących festiwalach i konkursach: „Widma Malingradu”, „CBL”, „Obserwatorium Miejskie” (Toruń), „Friv” (Poznań), „V-Day – Dni Wykluczonych Ciał” (Poznań), „NSK”, „Sopot Non-Fiction”, „Queer Fest”, „OFF:premiery” (Poznań), „SzekspirOFF” (Gdańsk), „Anima Mundi #2” oraz w projektach wsparcia dla uchodźców: „Zaadoptuj kamizelkę”, „Galeria bez domu”, „Po_sąsiedzku”. Występowała w spektaklach Ofelia_remix, Nomadka, Re_wolta, Ostatnia wieczerza, Wina Pramatki, Stoję na brzegu rzeki, Stormy protest song, a także w operze Napój miłosny. Wyreżyserowała także spektakle mono czy stereo? i Try walking in my shoes; obecnie pracuje nad kolejną sztuką teatralną – TEKKK-Ło spada na Ziemię, a scenariusz, którego jest autorką, został nagrodzony w konkursie „OFF:premiery” przez Teatr Ósmego Dnia.
Współorganizowała „czarny protest” i Manify w Poznaniu oraz wystawy Polka w budowie”. Jest członkinią BVP projektu kolektywu Caldodecultivo oraz obozu dla klimatu. W latach 2022–2023 brała udział w projekcie „Współdziałanie w kulturze”, organizowanym przez Centrum Kultury „Zamek” w Poznaniu. Współpracowała z kompozytorem Rafałem Zapałą przy realizacji Operki o mizofonii oraz z zespołem KakofoNIKT i Jackiem Hałasem przy koncercie Wszystkie końce świata.
Ewa Zarzycka
Jest artystką z obszaru sztuki konceptualnej, uprawiającą sztukę performance, w tym szczególną jej odmianę tzw. performance mówione, a także rysunek jako zapis autorskich tekstów, schematów, map, wykresów; tworzy obiekty, video, audio i instalacje. Mieszka i pracuje w Lublinie i Kazimierzu Dolnym. Sztuką performance zajmuje się nieprzerwanie od lat 80. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (1973-1978) obecnie ASP we Wrocławiu. Gdzie wykłada Działania procesualne i performance w programie studiów podyplomowych Mediacja i Rynek Sztuki.
Laureatka Nagrody im. Katarzyny Kobro w Muzeum Sztuki w Łodzi 2024. Jej prace znajdują się m.in.w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu – Pawilon Czterech Kopuł, Galerii Wymiany Józefa Robakowskiego, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, Zachęcie w Warszawie, MOCAKu w Krakowie, Fundacji Moje Archiwum Andrzeja Ciesielskiego i Zachęty Lubelskiej. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.Stypendystka Miasta Wrocławia i Lublina. Dokumentacja jej prac znajduje się w Secondary Archive /Artystki Europy Środkowo Wschodniej, Archiwum Saga w Szwajcarii.
Występowała na wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. Storytelling (Sopot, Polska 1992), Performance Platform (Lublin, Polska, 2014 i 2024), Bruno Schulz Festiwal (Drohobycz, Ukraina, 2006, 2014, 2016), Malamut ( Ostrava, Czechy, 2022 Konteksty ( Sokołowsko, Polska 2011 – 2022 ) Interakcje ( Piotrków Trybunalski, Polska 2015), State of Move Performance Art Festival ( Helsinki, Finlandia 2018 ), BANG BANG translocal hi:stories of performance art ( Bazylea, Szwajcaria 2022), NAKED ( Praga, Czechy 2024 )
Opowieści Międzynarodowy Festiwal Sztuk Performatywnych ( Płock, Polska 2025 )
Swoje prace prezentuje w różnych miejscach sztuki. Prowadzi i współprowadzi warsztaty sztuki performance i realizuje projekty edukacyjne w różnych miejscach sztuki np.muzeach, galeriach, szkołach i uczelniach.
Marta Ziółek
Aktywistka przyjemności, artystka, miłośniczka ciała i głodna życia bestia. Pracuję jako kołczyni ucieleśnienia w nurcie somatycznej seksuologii. Wierzę w alchemię ciała i potęgę wrażliwości. Pomagam rozpalać wewnętrzny ogień.
Sztuka, ruch i emancypacja.
W swojej pracy artystycznej eksploruję różnorodne formy ekspresji i ucieleśnień. W swojej aktualnej praktyce artystycznej zgłębiam użycie erotyki jako siły, eksplorując jej duchowy i polityczny wymiar. Wychodzę z założenia, że w erotyce nie chodzi tylko o to, co robimy, ale jak wnikliwie potrafimy czuć, działając.
W ostatnim czasie zainicjowała projekt „Warszawskie syrenki”, gdzie poprzez postać syrenki przywołuję miejskie rozbójniczki, emancypantki, uwodzicielki, których głos i cielesność przebija się przez to, co zakazane.
Pracuję również w sesjach indywidualnych i facylituję procesy grupowe. Moje doświadczenie obejmuje pracę z ciałem, przyjemnością i transformacją energetyczną. Ukończyłam Studium Terapii Ciała w zakresie zdrowia seksualnego i technik antystresowych, obejmujące pracę z oddechem, terapię traumy przez ciało, praktyki taoistyczne, gimnastykę seksualną, uzdrawianie intymności oraz pracę z mięśniami dna miednicy. Posiadam certyfikaty z terapii tańcem i ruchem (DMT), ćwiczeń uwalniających napięcia (TRE), Sacred Womb Movement, a także w zakresie tradycyjnej tantry i jogi kundalini.
Aby pogłębić swoją wiedzę w dziedzinie somatycznej edukacji seksualnej, zdecydowałam się na udział w Certyfikacji z Sexological Bodywork. Dla mnie to nie tylko rozwój zawodowy, ale przede wszystkim dalszy proces edukacji, który poszerza moją zdolność do wspierania innych w ich podróży do suwerenności erotycznej, autoekspresji i ucieleśnionego uzdrowienia.
